Dobroć i pokora są najmilsze Bogu i ludziom. Człowiek dojrzewa w pokorze serca. Im bardziej się on umniejsza w sobie, tym więcej Bóg wzrasta w nim.
wyd. Zakłady Drukarskie Antoni Banasik w Dąbrowie Górniczej 1949
Święci w tym mglistym miejscu świecą niczym gwiazdy na firmamencie. Podobnie jak buty chronią stopy, tak samo przykład świętych chroni naszą duszę, umożliwiając nam odepchnięcie podszeptów diabła i pokus świata.
Któż to wie, ile razy w ciągu swojego apostolskiego życia Antoni miał przywilej wpatrywania się swoimi śmiertelnymi oczyma w rysy Zbawiciela! W chwili gdy umierał, towarzysze widzieli jego wzrok nieruchomo utkwiony, jakby przykuty do czegoś, co było przed nim. Na pytanie: Co widzisz? odpowiedział półgłosem: Widzę mojego Pana!
Opowieść o cudownym zdarzeniu, które pozwala artystom wkładać Dziecię Jezus w ramiona Antoniego, sięga korzeniami XIII wieku, choć rozpowszechniła się dopiero w następnym stuleciu. Tradycja lokalna wskazuje miejsce, gdzie ta scena była widziana oraz imię osoby, której zawdzięczamy pierwszą o niej opowieść. Był to hrabia Tiso, przyjaciel Świętego. Zaprosił on wielkiego misjonarza do swojego [...]
